Voor Karel van het Reve heb ik een diepe bewondering. Hij rookt niet en drinkt niet, hij is wijs en altijd bescheiden en bovendien is hij altijd grappig en origineel. En dan schrijft hij nog hele mooie essays. Toen ik in 1966 voor het eerst krankzinnig werd, dacht ik waarachtig nog an toe dat Karel God was. Ik dacht dat hij het heelal geschapen had en het paradijs weer zou kunnen laten aanbreken. Soms denk ik dat nog wel eens. (De Angstkunstenaar / VPRO 1991)

Wij moeten ons vasthouden aan de gedachte dat Karel van het Reve schrijver en denker was.

Mijn moeder dacht dat ik dichter werd, dat wist ze absoluut zeker. En ze bewaarde gedichtjes voor me. Het vervelende was dat als ik iets opschreef, thuis, en ik verborg het niet, dan pakte mijn broer het en die verscheurde het. Dat heeft hij tot mijn 20e, 30e altijd gedaan. (Close Up / documentaire 1998).

Ja, die geleerde broer, die heeft gevoeld dat er iemand na hem geboren werd die hem zou inhalen en voorbij streven, en die heeft mij zo geterroriseerd. Maar dat is niet zo erg, iedereen komt met die verhalen. Dat ze zo mishandeld is als meisje door haar broertjes, weet ik veel, dat ze in een zak aan de waslijn is opgehangen. Die terreur was verschrikkelijk, maar die is ook naderhand niet opgehouden. (Radio-interview Tom Rooduijn, 1982)

Met mijn broer is geen zinnig woord te wisselen, omdat hij heel geleerd is, maar niks weet en nooit ergens van gehoord heeft. Hij komt in ' 73 of '74 bij mij op mijn landgoed in Frankrijk, en schrijft daarna onder het pseudoniem Broekman een vreemd, infamerend artikel - dat hij bij me langs komt en daar een rapportage over zou schrijven heeft hij mij nooit verteld - en geeft daar dingen weer die ik hem vertrouwelijk vertelde. En dat malle artikel toen, in het Handelsblad, heeft mij veel moeilijkheden bezorgd met vrienden. Ik was er erg kwaad om, en dat heeft een verwijdering teweeg gebracht. Heb ik laatst, een jaar of anderhalf, twee geleden, een verzoenende brief geschreven. Nooit antwoord op gehad. Het is een man die erg gelukkig is in dat milieu van die mensen waarmee hij omgaat, die intellectuelen die van intelligentie buiten hun schoenen staan. Maar hij zegt in een interview over mij dat hij niet begrijpt dat ik homoseksueel ben. Dat ik tot die mensen behoor, dat is hem een groot raadsel. Nou, ik ben toch niet de enige op de wereld. En dat ik rooms-katholiek ben geworden, dat is helemaal de waanzin, de krankzinnigheid ten top, begrijp je. Achthonderdmiljoen mensen hangen dat aan, maar die zijn allemaal geschift en hij is goed bij zijn verstand. (Radio-interview Tom Rooduijn, 1982)

Nee. Ongeveer een jaar later ging ik op een zaterdagavond gewoon eens op bezoek bij mijn geleerde broer, en toen zaten daar een stuk of tien mensen. En ik zat daar, er werd gekeken en niemand dorst iets te zeggen. Het eerste was al eerder uitgelekt, en dat was natuurlijk onafwendbaar, onherroepelijk, dat was dat ik van het handje was. Maar nu was ik ook van het houtje geworden. En ik zat daar, en langzaam kwamen er heel voorzichtig wat vragen. In werd in een staat van beschuldiging gesteld eigenlijk, want ja, de vooruitgang en de rede had ik helemaal verlaten. En toen zei ik: nou, ik wou wat zeggen. Ik geloof dat veel mensen zich nergens in verdiepen, niet eens een boek lezen, eens kijken wat hetgene is wat ze verwerpen. Misschien staat het hun best aan als ze het lezen. En toen zei ik tegen die hele geleerde gemeente - het zijn nu allemaal professoren, als ze niet dood zijn of met pensioen zijn -, toen zei ik: bijvoorbeeld, morgen is het zondag, en morgen is het Pinksteren. Wat is en betekent het feest van Pinksteren? Niemand in die hele kamer wist dat... En dat vind ik wel een beetje culturele armoede, dat je dat niet weet. (Karel van de Graaf / tv-interview 1993)

Als een kind een gedicht van Annie Schmidt leest of een bejaarde een verhaal van Carmiggelt of een werkloze jongere een boek van Gerard Reve - (...)
(Arnon Grunberg leest Karel van het Reve / 193)

Ach, we hadden vreselijk weinig contact eigenlijk. Het contact was altijd erg moeilijk. Hij aardt meer naar mijn vader, ik aard meer naar mijn moeder. (Homo-nos, radio-interview 1988)

Rudy K. begrijpt niets van mijn boeken, en vindt de kinderachtige flauwiteiten, in de redevoeringen van mijn Geleerde Broer onvergankelijk erfgoed onzer cultuur. (..)
Begrijp jij, waarom een hele zaal giert van het lachen, als mijn Geleerde Broer mededeelt, dat hij zulk een medelijden met al die miljoenen mensen heeft, die vóór Christus leefden, en die dus in de hel zijn gekomen. (Brieven Van Een Aardappeleter / 241)

(..) waarin ik beslist iets wezenlijks van mijzelf vertolk, en waarop laatdunkende, oppervlakkige spot mij nogal onaangenaam aandoet, net zo bedroevend als de houding van de mensen die in het brood en de vissen of de wijn op de bruiloft niets anders kunnen zien dan onwaarschijnlijke verzinsels (..) Die niet willen inzien, dat het een ramp voor de wereld zou zijn, als deze genezing brengende, in duizenden jaren strijd en getob moeizaam geformuleerde mythe van menswording en onvoorwaardelijke inzet, verloren zou gaan. (Brieven aan Wimie / 119)

Die religieuze streak? neiging? tic! had hij al als jongetje van elf jaar, toen hij in de Watergraafsmeer naar een bepaalde kerk ging. (..) Ik heb nog steeds de bijbel die hij toen had - hij had een bijbel, terwijl er in ons huis eigenlijk geen bijbel was. Dus die religieuze tic, die had hij. (Hoei Boei! / Dick Slootweg & Paul Witteman)

Een rijksambtenaar tweede klasse
Zat 's avonds zijn voeten te wassen.
Hij wou op het zand
Van het Tesselse strand
Ontkleed zijn verloofde verrassen.
(Vandaag 1 / uitg. Bruna 1954)

Ik houd niet van pindakaas, ik vind pindakaas zelfs erg vies, en Van het Reves voorkeur voor pindakaas in het bijzonder en een bepaald soort voedsel in het algemeen treft mij soms als een tikkeltje koket. Misschien is dat een familietrekje want als zijn broer schrijft dat hij het liefst van oude kranten zou willen eten geloof ik daar ook al niets van.

Er zit in die familie ein Hang zum niedrigen die hier verder maar onverklaard moet blijven. (Arnon Grunberg leest Karel van het Reve / 11)

Een wonderlijk mengsel ben ik altijd geweest van twijfel, van bescheidenheid, zo gek als het klinkt, en van toch iets willen maken. Maar niet zozeer om succes te hebben of beroemd te worden, maar om mensen te ontroeren. Dat is het belangrijkste, eigenlijk. (Televisiegesprek met Koos Postema, ter gelegenheid van de 65e verjaardag van Reve)

Kunst is gestileerd menselijk handelen (of een product daarvan), dat een ontroering teweeg brengt. In de definitie zijn zowel de stilering als het menselijke van het handelen, én de ontroering essentieel en onontbeerlijk. (Zelf Schrijver Worden / 14)

(..) de opdracht van de kunst is duiding van de werkelijkheid, wat niet betekent, dat zij die werkelijkheid weergeeft, verklaart of ontraadselt. (Zelf Schrijver Worden / 15)

Ik moet proberen het persoonlijke, dus wat mij ontroert of wat ik meemaak, door middel van mijn werk een universeel karakter te geven. (Elsevier / mrt. 1997)

Het is me ook overkomen met het werk van anderen. Ik zag Dood van een handelsreiziger op het toneel, en ik heb de hele voorstelling zitten janken. Want ik denk, hoe kan die man dat weten, hoe kan die man mijn jeugd beschrijven, in een ander land, ergens. En als je het nagaat, in de details, klopt er niks. (Radio-interview Ad Franssen / 1987)

Het publiek wil maar één ding: ontroerd worden. Het wil lachen of huilen, of liefst, als het kan, allebei. Maar het heeft aan een 'boodschap' geen boodschap. (NRC-Handelsblad / febr. 1985)

Het is de taak van de kunstenaar om tot uitdrukking te brengen wat de massa zich nog niet bewust is, maar wat er al wel is. (Brieven Aan Josine M. / 524)

Ik zoek niet naar wetenschappelijke werkelijkheid, maar naar formuleringen, die het woordloze en onzegbare de eer en plaats geven die het toekomt. (Brieven Aan Josine M. / 120)

Ik word als een soort god, als iemand van een verre planeet, gevierd, en dat ligt mij niet, hoe ijdel en ambitieus ik ook ben. (Brieven Aan Matroos Vos / 269)

Jij vindt alles wat ik geschreven heb, Gods woord, ik zie het ietwat kalmer. (Brieven Aan Geschoolde Arbeiders / 275)