[Muziek: Lena Horne, It had better be tonight]

Lena Horne, It had better be tonight, en daar houden we ons aan, want het moment is aangebroken voor de voorlezing van een fragment uit de nieuwe roman van de beroemde Buisdorpse achterbuurtschrijver Gerrit Revers, een liefdesroman moet ik zeggen, en die heet: Op en neer met Wasbeer.

Een mooie dubbelzinnige titel hè? Zo heb ik er nog veel meer. Vreemde vlekken, Binnen zonder kloppen, Het zweepje van gehoorzaamheid... maar ja, je moet maar afwachten of je tijd van leven hebt om al die prachtboeken ook te schrijven. Ik sta tussenbeie al tot aan het strottenhoofd in het graf.

Kom kom.

De dood is voor mij een reisgezel geworden. Als ik onder de vleugels van de Eeuwige rust leeft mijn werk gewoon voort, dat krijg je er gratis bij als je een katholieke uitvaartpolis hebt.

Uw werk blijft overeind staan.

Ja, dat wel. Nou ja, we moeten niet klagen, als het zover is worden we van top tot teen stijf. Daar heb ik weleens gedachten over, maar er luisteren ook minderjarige jongeren.

Uw nieuwe liefdesroman, Op en neer met Wasbeer, verschijnt volgende maand. Zou u er een fragment uit willen voorlezen?

Dan zal ik mijn bril erbij opzetten, het oog wil ook wat. Moet ik hier praten? Vroeger werd het oneerbiedig een lulijzer genoemd. Toen reden de treinen nog op stoom. Vele aanbeden liefdesprinsen zijn per stoomtrein uit mijn leven verdwenen, hoewel ik toen nog jong en begeerlijk was, wist u dat? Voorwaarts met het verhaal. Binnengebeuren klaar? Buitengebeuren klaar? De mensen weten niet meer wie Lou van Burg ook al weer was. Daar gaan we. Voort!

'Luister je?' Wasbeer zweeg. Werd het glazenwassende liefdesdier door Morpheus' armen gekoesterd of was zijn gehoorvermogen ontoereikend voor mijn hese stem, voor de taal der liefde? Een dove vriend kon ik overal krijgen. Ik hield het erop dat Wasbeer overmand was geraakt door de vermoeienissen van zijn glazenwaserij. Weldra, als hij ontwaakte, zou ik hem wederom goedschiks of kwaadschiks tegennatuurlijk in zijn ontuchtige vossenhol bezitten, dat was een ding dat zeker was. Die dag had hij tegen een schamel arbeidersloon zijn glazenwassersberoep moeten uitoefenen. Met zijn spons over de ramen van wegens hun op een kantoor verblijvende echtgenoten eenzaam geworden huisvrouwen die bij het zien van Wasbeer en diens spons van bepaalde gedachten vervuld raakten. Die doordringende blik die geen vrouw onberoerd kon laten. Een vrouw voor Wasbeer? Dat nooit, dacht ik. Maar aan de andere kant: zo'n lieve jongen die de hele dag de ladder op en de ladder af ging, op en neder als het ware, het woord zeide het al, die moest je zijn pleziertje gunnen. Ik snoof Wasbeers jongensaroom op en voelde dat mijn liefdesdeel zich begon te verheffen. Als ik hem eens in zijn slaap verraste, zoals het in de volksmond heette. Het vlees was zwak, vooral als het hard geworden was. Ik bedoel maar.

Een onschuldige natuurjongen die geen weet had van de vlammende hartstocht die hij bij vele vrouwen aanwakkerde. Niet alleen bij vrouwen, ook bij moeders. Ja, bij moeders van kinderen, je vroeg je eigen af in wat voor wereld of dat we leefden. Er waren zelfs vorstelijke personen die amechtig werden bij de aanblik van zo'n schuldeloze jongen, vertel mij wat, ik kende het leven.

Ik wist het geheim van Wasbeers afkomst, een geheim dat hij zelf niet kende en dat hem nimmer geopenbaard zoude mogen worden, dat had ik plechtig moeten beloven. Mijn gedachten verwijlden bij jaren her. De erfvijand was verdreven, maar we bleven waakzaam. Ik wandelde met hare majesteit door de paleistuin. Het was een hittegolfzomer zoals ik die nog kende uit de tijd dat ik in de tropen de eer van vorstin en vaderland verdedigde, hoe heet dat. Ik was na zeven jaren van militaire dienst wederom burgerman en verdiende de kost door zieken te veplegen die daar zelf niet toe in staat waren - het was pas vele jaren later dat zieken zo mondig werden dat zij verplegers van de ziekenzaal ranselden als de soep te heet werd opgediend.

Ik droeg mijn maagdelijk witte verplegerstuniek, die mij enigermate bescherming bood tegen de geseling van de koperen ploert. Hare majesteit droeg hare hermelijnen mantel - zo hebben we allemaal onze werkkleding, al laat de atheïstische seksschrijver Wolkers zich het liefst voor het naaktgeslacht nakend op een onbewoond eiland fotograferen, maar evengoed zijn veelgelezen plaatjesboek Werkkleding noemen. Ik wil me nergens mede bemoeien anders had ik er wel wat van gezegd. Leven en laten leven zeg ik altijd maar.

'Ik moet u iets bekennen,' zeide hare majesteit.
'Mevrouw, ik ben een en al oor,' zeide ik. Zo hoor je nog eens wat.
'Meneer, uw boeken, hoe zal ik het zeggen...'
'Zegt u het maar in uwe majesteits eigen woorden.'
'Meneer, ik lees in uw boeken over uw liefde voor jongens.'
'Ja, mevrouw, in mij klopt een onstuimig hart.' Ik was indertijd nog samen met liefdesbeest Wildebeest en had nog geen weet van de liefdespijlen die Wasbeer zo onwederstaanbaar op mij zoude afvuren.

'Meneer, moet u horen,' voer hare majesteit voort. Het was meer dan dertig graden celsius boven nul, en ik gevoelde medelijden met de vorstin, die bij deze goddeloze temperatuur door het staatsbestel gedwongen was in een hermelijnen mantel rond te lopen. Maar ze had uit hoofde van haar functie ook heerschappij over de overzeese geslachtsdelen die ze op staatsbezoeken aangedaan had. Wellicht zoude ze wel wat kunnen hebben.
'Meneer, het waren de jaren van de overheersing door de vijand.'
'Mevrouw doelt op de oorlog,' zeide ik.
'Mijn man was er niet... Ik was een nog jonge vrouw met... hoe zegt u dat zo mooi in uw boeken?'
'Gevoelens, mevrouw.'
'Gevoelens. Het was een warme dag als vandaag. Het land was bezet, het was geen tijd om in een hermelijnen mantel door de paleistuin te lopen. Er was een lakei, een jongmens. Ik sprak met hem, hij had zulke doordringende ogen, ik...'
'Mevrouw, ik begrijp het,' zeide ik.
Heilige Moeder, ontferm u over alle eenzame schepselen.

[Muziek: Paul McCartney - Eleanor Rigby / Eleanor's Dream]