In zijn brief aan De Greeve schreef Reve hem: "Waarde Vader, Ik ben nog nooit een gebed tegengekomen dat mij niet, wegens zijn hebberige toon, met weerzin vervulde. Die weerzin geldt ook uw reisgebed, afgedrukt bij uw meditatie van 28 Augustus. Wie op reis gaat, bestede zijn tijd liever aan bijvoorbeeld het laten controleren van remmen en richtingaanwijzers, dan aan dit infantiel gedoe."

"Ik zou eigenlijk wel eens een gebed onder ogen willen krijgen, dat God zoekt, inplaats van Hem, om van alles en nog wat, aan Zijn kop te zeuren. Uw gebed heeft, volgens mij, met geloof niets te maken, want waarachtig geloof is belangeloos en vraagt niets, en smeekt zeker geen onheil af over anderen: want het kan niet overal tegelijk mooi weer zijn, en we weten evenzeer dat elke dag, onherroepelijk, een aantal ongelukken gaat brengen. Welnu: als men voor zichzelf goed weer of een veilige tocht afsmeekt, verzoekt men God dus, de naaste met tent en al te laten wegregenen, respectievelijk zich te pletter te laten rijden, want iets in de trant van 'indien het Uw wil is dat iemand op de weg omkomt, laat mij dat dan zijn' kom ik in uw gebed niet tegen. Een reisgebed, dat God en mens althans waardig genoemd zou kunnen worden, zou ongeveer als volgt moeten luiden: [ zie hierboven ]."

Met de meeste hoogachting ben ik, uw Gerard Reve.
Greonterp, Friesland, 29.8.1965

Vanwege de ernst van het geloof, mocht Reve graag de vrome uithangen en de pias spelen. Neem het voorval dat hij beschrijft in een brief aan Frans Pannekoek, een bevriende kunstenaar uit Pingjum, toen zij beiden midden jaren zestig in Friesland woonden.

"(...) Heb ik je al eens die dialoog verteld met de pastoor van Blauwhuis, hoe heet hij, de grootste kultuurdrager sinds Erasmus, maar ik ben evengoed zijn naam kwijt. Je weet dat ik altijd mijn geschriften zelf verspreid onder schoorsteenvegers, werksters, meteropnemers, etc., God weet waarom: het is een zwakzinnige ziekte die deels uit ijdelheid voortkomt. Maar hoe het zij, een geschrift van mij in druk komt in het bezit van pastoor Dinges te Blauwhuis, en één van de volgende keren dat ik hem zie, zegt hij:"
'Gerard, ik heb geen verstand van literatuur.'
'Ik ook niet, vader.'
'Nee, maar in dat artikel van jou in dat blad' (Ze noemen een prozafragment altijd een artikel, heb je daar wel eens op gelet?) 'daar schrijf je over een jongen, die jij zal ik maar zeggen heel sympathiek vindt, en dat jij je zusje van 15 of 16 aan die jongen wilt geven met de bedoeling dat die jongen dan, ja hoe schrijf jij dat, met zijn, met zijn ...'
'Ik weet wat U bedoelt, vader.'
'Maar dat is toch verschrikkelijk, Gerard! Je eigen zuster!'
'Ja, schandelijk, vader.'
'En een eindje verderop lees ik van je, dat God liefde is, en waarom dat zo is, en dat schrijf je zo mooi, misschien wel mooier dan het beschreven staat bij Johannes, in het evangelie, dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Hoe kan dat nou, Gerard, in één en hetzelfde boek?...'
'U moet rekenen, dat het maar literatuur is, vader. En ik moet tenslotte aan de kost komen.'
'Ja, goed, maar dat zusje dan?...'
'Ik heb helemaal geen zusters, vader.'
'Oh. Op die manier.'

'De Drie waren tezamen de ongeschapen Ene, van Wie ze de openbaring waren. Tot zo ver was alles duidelijk genoeg. Maar was er eigenlijk niet nog een vierde? Ja, dat was zo. Ja zeker, er was een Vierde, die de Drie en de Ene in alle eeuwigheid verbond, die stil was en woordloos, maar die alles vervulde, en die ik ergens gezien had, laat op een middag, maar waar?'