Hoe oprecht was het katholicisme van Reve? Lezing door Huub Mous in Boekhandel Schreurs & de Groot. Vrijdag 9 mei 2014, 17.30 uur, Weteringschans 173, Amsterdam - Telefoon 020-3208412 - Toegang gratis.

Joost Zwagerman heeft ooit beweerd dat er twee typen revianen zijn: de 'reviaan-met-de-slappe-lach' en de 'reviaan-met-de-vrome-frons'. Volgens de eerste categorie is het geloof van Gerard Reve niet echt serieus te nemen. Zijn 'roomse heisa' is niet los te zien van een ontregelende ironie en een vette knipoog. Volgens de tweede categorie is Reves ironie juist een voertuig voor een hoogstpersoonlijke geloofsbelijdenis.

Kortom, hoe oprecht was het katholicisme van Reve? Is alles wat Reve te melden heeft slechts een vorm van literatuur, grote literatuur weliswaar, maar ook niet meer dan dat? In zijn onlangs verschenen boek Modernisme in Lourdes, Gerard Reve en de secularisering beweert Huub Mous in eerste instantie het tegendeel. Reve was volgens hem een diepreligieus mens. Zijn romantische ironie was slechts een stijlmiddel. Maar in zijn betoog roept Mous ook vragen op.

Reve was behalve een magistraal schrijver, ook een briljant poseur. Bovendien waren er periodes in zijn leven dat hij een psychiatrisch patiënt was. Diende de geloofsbelijdenis van Reve soms als bezwering van wanhoop en misantropie? Als God en gekte zo dicht bij elkaar liggen, kan er dan nog wel van een religieuze ervaring gesproken worden? Was de echtheid van Reves religiositeit soms een ontsnappingspoging uit de rol die hij tot het einde bleef spelen, ook al geloofde hij er zelf niet meer in? De dubbele boekhouding van de ironie is in de waanzin heel gewoon. In het katholicisme ook trouwens.

Huub Mous (1947) is kunsthistoricus en publicist en was in diverse functies werkzaam op het terrein van de beeldende kunst. Hij publiceerde onder meer in De Gids en Tirade en was co-auteur van het boek Tegen de tijdgeest, terugzien op een psychose (2011).