Ze vraagt Pieter, die al flink wat gedronken heeft, naar zijn lievelingsboek en Pieter steekt, alsof hij reeds lang op die vraag wacht een vurig pleidooi af voor een roman van kort na de Tweede Wereldoorlog, waarin de hoofdpersoon een jongeman is die nog bij zijn ouders woont, eenvoudige mensen. Het verhaal bestrijkt de laatste tien dagen van het jaar, en hij heeft zich tot doel gesteld om contact met zijn vader te maken. Het is een krankzinnig boek. Er gebeurt nauwelijks iets, zegt Pieter, en de jongeman heeft een obsessie met haaruitval en praat tegen zijn speelgoedkonijn, dat hij liefheeft en bedreigt met martelingen. Het is allemaal erg ontroerend.