Behalve dat ik de vaardigheid heb ontwikkeld om geluidloos de kurk van een wijnfles te halen – eerst bijna eruit, daarna even wachten tot de ijle lucht in de hals is aangevuld, en dan met de vingers een beetje wrikken, heel zachtjes – heb ik weinig meer te melden. Al zijn ze vlak bij, ze merken niks, en het glas kun je beter gewoon, leeg natuurlijk, in een zak van je colbertje houden.

Weet u wat heel fijn zou wezen? Als ik een gedicht kon schrijven waar alles in stond, dat ik nooit meer een gedicht hoefde te schrijven. Soms ligt in één enkel woord al heel veel besloten – Van O. herinnert zich, hoe hij eens, in Rotterdam, drie en dertig jaar geleden, op een bovenhuis, tijdens een aldaar in een achterkamer gehouden politieke vergadering, een kind in een boks zich moeizaam op zijn rachitiese beentjes overeind zag worstelen en het, nadat het de bovenrand van het hekje had omklemd, hoorde zeggen: 'Arbeiderstaktiek'. Het verleden, dat weet wat.

Greonterp, 14 oktober 1964. Van de bomen rond het kerkhof zijn de meeste bladeren al af, en in de tuin is bijna alles uitgebloeid; slechts de heilige bloem, een eenzame krisant, is kortelings begonnen te bloeien ten teken dat we weer, met forse tred, het grote feest van Allerzielen naderen. Een verre hond blaft, over een dak heen daalt, voor enkele ogenblikken, de geur neer van een vroeg aangemaakt fornuis, en even onontkoombaar als altijd zijn de gedachten en herinneringen aan vroeger. Ik moet denken aan allen die ik gekend heb, en die nu dood zijn.